Jerzy Mościcki w kolejnym tomie wierszy Wspomnienia wciąż poszukuje odpowiedzi na przyczynę swojego cierpienia. W pisaniu odnajduje pocieszenie po stracie najukochańszej żony, a także pragnie ukazać piękno ukryte w marzeniach, nadziei i oczekiwaniu. Nawet jeśli to oczekiwanie przybliża nas do śmierci – jest ukojeniem nie tylko dla ciała, ale również duszy. Przynosi ulgę.

Słowa me jak rzeka marzeń z duszy płynąca

ze źródła które w jesienny poranek nagle wybiło

każde słowo to kropla żal mego serca kojąca

od dnia kiedy ma radość me szczęście się skończyło

dawno ach dawno dla Ciebie w młodości wiersze pisałem

w listach w nich z naszej miłości się cieszyłem

na każdą wspólną chwilę by być z Tobą czekałem

o szczęśliwej przyszłości w rozstaniach marzyłem

gdyby nie poezja która jest dla mnie pomocą

gdyby nie wiara w nią już dawno by mnie tu nie było

przychodzi do mnie zamiast Ciebie porankiem dniem i nocą

gdyby nie to źródło me serce już by nie biło

jeśli była we mnie wiara to ona nigdy nie zaginie

z serca mego rzeka uniesień dla mnie zbawieniem

żyję żyć będę póki źródełko we mnie bije

i daje siłę gasi rozłąkę koi spokoju ducha pragnienie