Klechdy sezamowe po raz pierwszy wydano w 1913 r. Słowo „klechda” oznacza podanie ludowe. Leśmian stworzył ten zbiór pod wpływem fascynacji egzotycznymi, orientalnymi opowieściami i baśniowymi motywami. Oparł się w nim na Księdze 1001 nocy – zbiorze baśni, podań i przypowieści literatury arabskiej, spisanych między VIII a XVII w. W Klechdach sezamowych znajdują się opowieści: Ali-Baba i czterdziestu zbójców, Baśń o Aladynie i o lampie cudownej, Baśń o pięknej Parysadzie i o ptaku Bulbulezarze, Baśń o rumaku zaklętym, Rybak i Geniusz, Opowiadanie Króla Wysp Hebanowych.

Bolesław Leśmian (właśc. Lesman) (1877-1937) - poeta, prozaik, eseista, krytyk literacki. Urodził się w inteligenckiej, zasymilowanej rodzinie żydowskiej, ojciec wywodził się z rodziny księgarskiej, a matka prawniczej. Przyszły poeta młodość spędził na Ukrainie, w Kijowie, tam ukończył gimnazjum klasyczne, a następnie prawo na Uniwersytecie św. Włodzimierza. Leśmian jest uważany za największego nowatora polskiej poezji XX wieku. Był również współzałożycielem i reżyserem Teatru Artystycznego w Warszawie, a w latach 1918-1934 pracował jako rejent w Hrubieszowie i Zamościu. Poeta zmarł 5 listopada 1937 r., przyczyną śmierci był zawał serca, pochowano go na warszawskich Powązkach.

Twórczość Leśmiana jest niezwykle nowatorska jak na ówczesne czasy, jej charakterystycznymi cechami są wrażeniowość i intuicyjność. Poezja jest dla Leśmiana mową pierwotną, ponieważ cechy twórcy poezji utożsamia on z cechami charakterystycznymi dla człowieka pierwotnego. Szczególną uwagę należy zwrócić również na język prezentowanych utworów, gdyż poeta nie rzadko tworzył swój własny, prywatny język, obfitujący w neologizmy i kreacje językowe. W niniejszym zbiorze znajdują się utwory pochodzące z tomów: Sad rozstajny, Łąka, Napój cienisty, Dziejba leśna.