Finalista literackiej Nagrody im. E.O. Wilsona American PEN Center dla książek naukowych.

Po prawie dekadzie, którą spędził jako reporter wojenny, uznany dziennikarz Dahr Jamail wraca na swoje ukochane górskie szlaki Ameryki. Jednak zamiast oddać się pasji do wspinaczki, musi skonfrontować się z faktem, że stoki, na które kiedyś się wspinał, zostały nieodwracalnie zniszczone przez zmiany klimatu.

W efekcie Jamail wyrusza w podróż na linię frontu tego kryzysu – od Alaski, przez Wielką Rafę Koralową, aż po amazoński las deszczowy – aby odkryć konsekwencje utraty lodu dla ludzi i przyrody.

W Końcu lodu podążamy za Jamailem, który wspina się na Denali, najwyższy szczyt Ameryki Północnej, nurkuje w ciepłych krystalicznych wodach Pacyfiku, aby znaleźć upiorne rafy koralowe, i odkrywa w tundrze wyspę Saint Paul, której mieszkańcy nie mają już na co polować. W towarzystwie naukowców zajmujących się klimatem i ludzi, których przodkowie zamieszkują te tereny od wieków, Jamail zaczyna akceptować fakt, że Ziemia najprawdopodobniej znajduje się w stanie agonalnym. Paradoksalnie pozwala mu to odnowić jego pasję do dzikiej przyrody i ostatnich miejsc planety, niezniszczonych jeszcze przez działalność człowieka.

„Jak żadna inna książka, Koniec lodu jest osobistą i głęboką kroniką naszej katastroficznej rzeczywistości oraz wezwaniem do rozkoszowania się tą wrażliwą, kruchą planetą póki możemy.

Otwierająca oczy, łamiąca serce i niezbędna” – „Booklist”.

„W zdrowym świecie Koniec lodu byłby kresem żałosnych usprawiedliwień, że zmiany klimatu są zbyt abstrakcyjne, aby można było coś z nimi zrobić. Od Arktyki po Amazonkę, od skazanego na zatracenie Miami po Wielką Rafę Koralową, Dahr Jamail zabiera nas na granicę naszego nieustającego nieszczęścia. Straty są namacalne. I taki jest smutek. To więcej niż dobra książka. To mądra książka” – William deBuys.

„Jaki dziwny i przekonujący paradoks oferuje ta książka: zakochać się w Ziemi i wszystkim, co tracimy, pozwolić naszym sercom otworzyć się na najgłębszy smutek, a następnie zaufać, że nasza żałoba otwiera nas na głęboką miłość. Kiedy utracimy to, co kochamy, nasz smutek uhonoruje stratę i otworzy nasze pęknięte serca na pełnię życia obecnej chwili, która jest radosna. Dziękuję, Dahrze Jamailu, za ten prezent” – Margaret Wheatley.