Przywiązywanie się jest zjawiskiem uniwersalnym kulturowo oraz typowym nie tylko dla gatunku homo sapiens. To dzięki niemu potomstwo poszukuje opieki rodziców, zaś rodzice tę opiekę zapewniają. To również w dużej mierze dzięki niemu możliwe jest poznawanie świata, uczenie się i stawanie się samodzielnie funkcjonującą jednostką. Przywiązanie jest też wymiarem, który leży u podłoża mechanizmów sterujących zachowaniem, kompetencji związanych ze strategiami regulacji emocji i organizacji doświadczeń społecznych, a w konsekwencji także wielu innych wymiarów ludzkiej adaptacji, na przykład z osiągnięć szkolnych, liczby zainteresowań czy umiejętności komunikacyjnych. Przywiązanie jest też związane z zaspokajaniem podstawowych potrzeb psychologicznych człowieka, współzależności, autonomii i kompetencji. Stąd zapewne ogromne zainteresowanie tym zagadnieniem ze strony badaczy, klinicystów i terapeutów.

Na poziomie naukowym teoria przywiązania jest jedną z najbardziej wpływowych teorii psychologicznych XX wieku. Jest ona także podstawą wielu podejść terapeutycznych określanych jako attachment-based therapy oraz programów interwencyjnych promujących ufność przywiązaniową w rozwoju dzieci. Niemniej jednak relatywnie mało wiemy o kontekstualnych uwarunkowaniach rozwoju przywiązania, szczególnie poza okresem wczesnego dzieciństwa.

Katarzyna Lubiewska opisuje przywiązanie i rodzicielstwo oraz ich kontekstualne, w tym kulturowe, uwarunkowania. Prezentuje kluczowe założenia teorii, opisuje rozwój przywiązania i występujące w jego zakresie różnice indywidualne, przybliża metody pomiaru przywiązania. Ostatnia część książki zawiera raport z przeprowadzonych przez autorkę badań nad domenami socjalizacji oraz międzypokoleniową transmisją przywiązania.